Stel je eens voor: vijftien Amerikanen, die zich twee jaar lang isoleren in het onbegaanbare binnenste van een land waar ze een jaar eerder nog nooit van hadden gehoord. Dat doet een groep vrijwilligers van Peace Corps die ik vrijdagavond vlakbij de Waterkant tegen het lijf liep. Hun leeftijden lopen uiteen van 20 tot 65, maar allemaal willen ze een andere richting aan hun leven geven en "ook eens werken zonder dat je er geld voor krijgt", zoals een vijftigjarige vrijwilligster het mij uitlegde.
Het gezelschap begaf zich om een uur of half negen 's avonds in uitgelaten stemming over de stille straten van Paramaribo. Niet zo gek, want sommigen van hen hadden een heftige training gevolgd in een indianen- of marrondorp en waren voor het eerst sinds weken weer in de bewoonde wereld.
Eentje had net verpleegkunde afgerond, een ander was politieagente geweest in Beverly Hills, weer een ander had een drugsverleden. Ze kenden elkaar niet van tevoren en kwamen uit totaal verschillende plekken in de VS. Toen de plaatsingsbrief op de deurmat viel, hadden ze nog nooit van Suriname gehoord. Allemaal gingen ze nu echter Nederlands leren in Lelydorp. Vervolgens zouden ze 'kennis overdragen' in het binnenland, om zichzelf te ontplooien en om hun steentje bij te dragen aan een betere wereld. Respect!
Lees ook:Kanker
Lees ook:Weg kwijt
Lees ook:Cola met taxi
Lees ook:Keti koti
Lees ook:Aan de overkant
Lijken me echte idealisten van de oude stempel. Een combinatie van goede bedoelingen met een vleugje naiviteit. Maar goed dat er ook dit soort amerikanen zijn!