Van dinsdag tot en met vrijdag verblijf ik voor een paar artikelen in Ladoani, in het diepe binnenland van Suriname. Omdat er geen telefonisch bereik of internetverbinding is, kan ik tot vrijdag geen berichten posten. Het wordt echter een mooie reis die een paar mooie verhalen op zal leveren.
Slechts door een strook water van elkaar gescheiden, maar toch twee verschillende werelden: Suriname en Frans-Guyana. Aan de oostelijke oevers van de Marowijne Rivier heeft Frankrijk nog altijd de touwtjes in handen en dat is meteen zichtbaar aan de goed onderhouden wegen en gebouwen. Sinds het einde van de binnenlandse oorlog vertoeven er dan ook nog altijd een hoop Surinaamse vluchtelingen, die in de Franse kolonie een beter bestaan hopen op te bouwen.
De toeristen komen er voor de enorme schildpadden die er hun eieren leggen. Ze laten zich 's avonds laat of tegen het ochtendgloren van de indianendorpjes Christiaankondre en Langamankondre naar het natuurreservaat Galibi varen. Een nieuwe bron van inkomsten voor dit paradijs en haar inheemse bewoners.
Als we na de salsales de grote zaal van Chi Min binnenlopen, deins ik achteruit. Terwijl ik verwacht had een stuk of acht salsadansers tegen te komen, moet ik aanschuiven achteraan een tienmeterlange tafel met ongeveer dertig blonde meiden en vijf jongens. Alle stagiaires in Paramaribo eten vanavond Chinees.
Palmbomen, wit strand, hutjes met hangmatten, afwisselende muziek en vooral heel veel mensen. Met deze ingredienten luidde feestorganisatie 'Lustig' in de nacht van 30 juni op 1 juli de start van de 144e keti-kotiviering in. Tijdens het wachten op je peperdure lauwe biertje of koude hamburger kon je pootjebaden in de rivier, om vervolgens blootvoets weer verder te dansen. Een fantastische setting voor een behoorlijk decadent feest.
Ik ben helaas niet gezegend met een feilloos richtingsgevoel. Hoe lang ik ook naar de kaart heb gestaard van tevoren, als ik over de straten van Paramaribo fiets, ben ik al snel het spoor bijster. Alle kans dus om het geduld van de Surinamers op de proef te stellen.
Mijn huisgenoten worden een beetje zenuwachtig. De hond, die een groot deel van de weg met ons meehobbelt, is voor mij juist een van de weinige wezens die ik vertrouw op de nachtelijke straten van Paramaribo.
"In Nederland begin je toch ook niet in het diepe bad op je eerste les?" sneert de hoofdbadmeester. Onze eerste zwemles in Paramaribo lijkt bijna net zo'n nachtmerrie te worden als mijn eerste zwemlessen vroeger in het Groninger Helperbad: om onze borstcrawltechniek te verbeteren moeten we weer beginnen in het pierenbadje.
Stel je eens voor: vijftien Amerikanen, die zich twee jaar lang isoleren in het onbegaanbare binnenste van een land waar ze een jaar eerder nog nooit van hadden gehoord. Dat doet een groep vrijwilligers van Peace Corps die ik vrijdagavond vlakbij de Waterkant tegen het lijf liep. Hun leeftijden lopen uiteen van 20 tot 65, maar allemaal willen ze een andere richting aan hun leven geven en "ook eens werken zonder dat je er geld voor krijgt", zoals een vijftigjarige vrijwilligster het mij uitlegde.
De vooroordelen over Cola Kreek bleken te kloppen. Er was inderdaad geen toerist of stagiair te bekennen, terwijl een stuk of vijfentwintig Hindoestaanse Surinamers in het nog geen vijf meter bruine watertje rondspartelden. Terwijl er om de twintig meter een soort open boshutje was neergepland, zetten wij vieren ons neer aan de rand van een stenen trappetje, in de schaduw. Een hutje was immers een beetje overdreven en zou waarschijnlijk toch geld kosten.