Galibi

 

De toeristen komen er voor de enorme schildpadden die er hun eieren leggen. Ze laten zich 's avonds laat of tegen het ochtendgloren van de indianendorpjes Christiaankondre en Langamankondre naar het natuurreservaat Galibi varen. Een nieuwe bron van inkomsten voor dit paradijs en haar inheemse bewoners.

 

Stinkvogels

Het plaatsje oogt wat onwezenlijk: doodstil, met overal kokospalmen, manjabomen en rondcirkelende zwarte gieren, ofwel stinkvogels. Straten en lanen zijn er niet, alleen her en der wat huisjes en open hutten verspreid over het witte strand. Sanitair water komt uit de regentonnen, drinkwater uit een open put. De lawaaierige generator voorziet de dorpjes alleen tussen zes en elf uur 's avonds van stroom. We zijn aangekomen bij de monding van de Marowijne Rivier, in de Karaibendorpjes Christiaankondre en Langamankondre, beter bekend als Galibi.

Hoewel we natuurlijk voor de schildpadden zijn gekomen, blijken de dorpjes minstens zo bijzonder. De inwoners van Galibi, dat op een uur varen ligt van grensplaats Albina, regelen hun eigen zaakjes. De mannen zitten in de visvangst, de vrouwen winnen cassave. Sinds kort hebben ze er met het maken van honderden kleurige kettinkjes voor het vrouwencentrum een nieuwe dagbesteding bij gekregen. Handel wordt op woensdag en zaterdag gedreven  in Frans-Guyana -waar harde euro's verdiend kunnen worden- en Albina vormt de poort naar de rest van Suriname. En sinds enkele jaren heeft een plaatselijk radiostation de rol overgenomen van de tamtam. 

Camouflagesporen

Ondanks het ontbreken van stromend water zijn alle voorzieningen brandschoon. Douchen en drollen doorspoelen doe je met emmers regenwater, drinkwater komt uit de put of uit flessen. Alleen met afval weet Galibi, dat door de vuilnisophaaldienst wordt overgeslagen, zich geen raad. Alle troep wordt aan de rand van het dorp op een zandhoop gesmeten. Vandaar ook dat de Anton de Komuniversiteit een onderzoek is gestart, om uit te zoeken hoeveel vuil er per huishouden wordt geproduceerd. Om te voorkomen dat het dorp met het extra afval van de toeristen wegrot.

's Avonds vertrekken we naar de verderop gelegen stranden Baboensanti en Eilanti. Omdat de vloedlijn zich al naar achteren beweegt, zijn de meeste schildpadden al in zee verdwenen. De uitgebreide camouflagesporen getuigen van een nieuwe lading eieren, waarvan met een beetje geluk misschien eentje in een nieuw noemenswaardig schildpaddenleven resulteert. Slechts een op de duizend schildpadjes wordt zo oud dat het zichzelf voortplant. Het overgrote deel haalt het water nog niet eens. In het pikkedonker zien we plotseling een lederschildpad, die met krachtige vinbewegingen zijn eieren begraaft. Volgens de gids is dit nog maar een puber, slechts een jaar of honderd oud en pas anderhalve meter..

Na een stukje over het strand te hebben gelopen, varen we terug naar het dorp. Er staan zoveel sterren aan de hemel, dat ik de grote beer niet meer kan onderscheiden. Als om klokslag elf uur het licht uitvalt, kruipen we in onze hangmatten in het open palmhutje. Ik houd wel van dat beginnende toerisme.

Lees ook:Aan de overkant
Lees ook:Stagiaires
Lees ook:Air France naar Paramaribo
Lees ook:Kippen slachten
Lees ook:Peace Corps